O sessiz akşamın üzerinden kaç gün geçmiş hatırlıyor musun? Sanmıyorum, insan önemsemediği bir şeye neden hafızasında yer versin ki. Bense her anını tekrar tekrar yaşıyorum. Dakikalarca yürüdük sahilde, yalnızca yürüdük. Rüzgarın bıçak etkisi yaptığı havada elimi tutmaktan imtina ettiğin gibi bir kez olsun yüzüme bakmadın. Neyse ki, dudaklarım bir bıçağa dönüşmedi o an, üstelik seni kaybettiğimi anlamış olmama rağmen....Sen bir taştan farksızken, benim kalbimden taşanlar dudaklarımda gezindi durdu umarsız bir halde. Ve hala kalbimde o akşam söyleyemediklerim. Düşünüyorum da sana rağmen içimi dökseydim bugün farklı olur muydu bazı şeyler...Peki ya senin sessizliğin. “Susmak, insanı ele vermeyen sadık bir arkadaşmış,” demek arkadaşına ihanet etmek istemedin. Belki de bana ihanet ettikten sonra ikinci bir ihanete izin vermedi vicdanın, kim bilir...
Biliyor musun güzel yüzünü unutmaya başlıyorum yavaş yavaş. Keşke seni dinleyip fotoğraflarını yırtıp atmasaydım o gün. Neden senden kalan bütün izleri silmemi istedin benden. Ya da neden her isteğini yerine getirdim ki! Her şeye rağmen seninle ilgili tek pişmanlığım bu. O fotoğrafları yok etmiş olmak.
ALMOR
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder