omuzlarına yüklediğim yükten bahsettin bana sürekli. ben, "senden bir beklentim olmadığını defaten söyledim" dedikçe, sen "söylediklerine kendin inanıyor musun peki?
sürekli kendini kandırmaya çalıştığının farkında değil misin? bu kadar çok seven insanın karşılık beklememesi mümkün mü sence?..." soru yağmurunla sırılsıklam olmuş, o an için susup kalmıştım karşında. şimdi düşünüyorum da eğer bu soruları bir gün bana gerçekten sorarsan sana cevabım ne olur...
Karşılıksız sevmenin her iki taraf için de bir bedelinin olabileceğine inanmaya başladım o geceden beri. oysa o ana kadar yalnızca sevenin, yani kendimin mağdur olduğunu düşünüyordum. senin üzülmeni asla istemem, bunu sen de biliyorsun. fakat insan, "unutmam gerekir" dediği zaman da unutamıyor ki! belki gurursuz olduğumu söyleyerek, senden vazgeçmem konusunda bana yardımcı olabilirsin. belki de gurursuz olduğumu söylediğinde, ben de "gururum küçük ama yüreğim büyük" cevabını veririm sana. bütün bu olanlarda senin hiçbir suçun yok ama benim de yok. sana duyduğum aşktan asla utanmıyorum. çünkü insanın aşık olacağı kişiyi önceden bilmesi imkansızdır. oysa imkansızı başarmak biz insanların değil, tanrının işidir.
benim sana kavuşmak gibi bir beklentim yok. seni uzaktan sevmek korkutmaz beni, artık seni de korkutmasın lütfen! beni kavuşmak korkutur ancak, o kavuşma ki senin için içimde yetiştirdiğim papatya bahçesinden tek bir papatyanın solması anlamına gelebilir...bense o papatyaların sonsuza kadar yaşamasını istiyorum.
ALMOR
